zaterdag 28 mei

Zaterdag 28 mei
Wat een mooie dag. Weer richting Karijini gereden. Eigenlijk is het belachelijk dat je dat doet want vandaag hebben we gewoon 100 km moeten rijden om er te komen. Niet omdat het unsealed is maar vanuit Tom Price duurt het zo lang. Er zijn alleen in het park campings maar daar moet je een 4x4 voor hebben. Dat is wel jammer. Ik denk wel dat over een paar jaar er meer wegen geasfalteerd zullen worden. Hoe dan ook, een mooie dag. Toen we over de Karijini Drive reden waren we al een keer een bordje tegengekomen met daarop vermeld "Photo Lookout". We hadden zoiets: wat kan je daar nu zien, want niets wees erop dat je een mooi uitzicht had of zoiets. Wat bleek nou, was het een soort gedenkplaats. Op stukken steen was iets geschreven over overleden mensen. Bij sommige stenen stond een bierflesje, een kindersportschoen, een helm van een mijnwerker. Er was een gedenksteen voor een brandweerman. Hier waren we toch wel van onder de indruk. Heel bijzonder. Voordat we naar de Dales Gorge gingen zijn we eerst naar het Visitor Centre gereden en daar hebben we e.e.a. gezien hoe het de Aboriginals is vergaan. Dat weten we natuurlijk wel. Totdat de blanken kwamen hadden de Aboriginals het goed. Maar nee, de priester, nonnen etc. (dus de blanken) moesten weer zo nodig vertellen hoe het moest. Afijn, dat is ook een hele geschiedenis. We zijn naar Fortescue Falls gereden en zijn daar via een trap naar beneden gegaan en de drone ging mee natuurlijk. De watervallen zijn nu niet zo spectaculair omdat er weinig regen valt. Dat is maar goed ook anders kan je het park niet in. Althans je mag dan niet naar de watervallen en zeker niet de gorges in vanwege het risico van bijv. vallen. Als het regent moet je er ook direct uit. Maar goed we konden naar beneden en we zijn via natte voeten en rotspartijen de Dales Gorge doorgeploeterd. De wandeling was moeilijkheidsgraad 4 (5 is het hoogst). Het was hartstikke mooi daar niet van maar we moesten er ook weer uit. Ik dacht er komt geen eind aan. Op een gegeven moment kwamen we bij het einde maar toen moesten we nog naar boven. En ja hoor, via de rotsen een stukje naar boven, toen een metalen trapje van 4 treden en toen de rest naar boven klauteren. We lopen weleens te hijgen op kantoor als we 2 trappen hebben gelopen op kantoor maar dan zijn die trappen een peuleschilletje. We hebben onze eigen tempo gelopen en eenmaal boven aangekomen moesten we natuurlijk bovenlangs de gorge lopen om weer bij de auto zien te komen. Zijn we er haast glij ik toch nog weg op zo'n rotsteentje en om me tegen te houden zet ik mijn linkerhand in de Spinifex (het zgn. blauwgras). Hahahaha, alleen blauwgras met scherpe punten. Dat Spinifex ziet er heel onschuldig uit maar het is een en al prikkels. In mijn hand een paar van die dingen, in mijn knie. Ik heb ze er voorzichtig uitgehaald. Toen we eenmaal bij de auto waren zijn we snel weggegaan want het wordt vroeg donker. Eerst moet de zon nog onder. Logisch, maar dan is de zon een kreng want deze staat dan zo laag dat je zowat niets meer kan zien. Dat is echt verschrikkelijk daar helpt geen zonnebril tegenop. De zonneklep in de auto helpt ook niet want daar ben ik te klein voor. Tjeerdt heeft er net genoeg aan. Er staan niet voor niets borden langs de weg "Beware of sunglare at sunrise/sunset. Gelukkig gaat de zonsondergang snel maar dan valt de duisternis snel in en dan is het echt pikdonker. We proberen het te vermijden, rijden in het donker, maar dat lukt soms niet. Rond half 7 waren we weer "thuis". We hebben een omelet gemaakt en het stof van ons afgedoucht en zo naar bed. Morgen wacht ons weer een lange dag.
Liefs